In het ergste geval... Over de kop en in de fik?

Vrijdag 14 november.
Bij de laatste benzinepomp tanken we de auto af en slaan we water in. Tijdens het tanken blijkt het benzineblik lek te zijn. Maar goed blijven er nog drie over. Wat een lucht hangt er in de auto. Maar ff geen vuurtje opsteken. Het blik zetten we buiten langs de weg. Voor wie het eerst komt, die het eerste maalt. Bij de grens Marokko – Mauritanie wordt ons geduld aardig op de proef gesteld. Geduldig zetten we een bak koffie, terwijl drugshonden onze auto afzoeken. Er wordt streng gecontroleerd op drank. Maar die hadden we al op ;-D. Na 2,5 uur verlaten we Marokko en zitten we 5 km in Niemandsland. Daar ligt het bezaaid met autowrakken, er is geen verharde weg, veel stof en nog steeds erg warm. Het is eigenlijk nogal spannend, we beslissen nog even niets op het internet te plaatsen. Eerst maar eens kijken hoe dit afloopt.

Uiteindelijk gaan we om 20 uur de grens van Mauritanie over. Door het lange wachten en de verveling gaan we maar eten koken. Erwtensoep, rookworst en koffie… in de brandende zon. Eindelijk mocht Team 5 naar binnen voor een visum. Stee happy, Storm, De Drie Wijzen, Team Thakkar volgen. En o ja Team stofhappen. Stonden we daar als een stel misdadigers. Af en toe kwam er iemand langs die probeerde de douane-medewerkers om te kopen. Wat dus inhield dat zij uiteindelijk ook voor ons aan de beurt waren. Toen we ons visum hadden konden we naar het volgende loket. Rick liep rood aan, hij heeft een hekel aan voordringen. Wie net? Foto op visum van Rick is nu dus een rode vlek.

Op weg naar onze eerste overnachting in Mauritanie, op de camping. Iedereen was zo uitgelaten na het passeren van de grens, dat het een drukke communicatie was op de bak. Blij dat we eindelijk de grens over waren. Totdat we de eerste stad passeerden. De bingo op de McBak was voorbij en het werd stil… heel stil. En zijn we verder in escorte naar de camping gereden en naar Park National. Inmiddels kwam bij ons het volgende auto-probleempje opzetten. De achteras begon los te laten. Terwijl iedereen geduldig wachtte is met behulp van Team Kluts met twee sjorbanden deze achteras weer vastgezet. We besluiten om op die manier door te rijden naar het volgende adres voor de volgende overnachting. 446 KM door de woestijn, in ons eentje, een rechte streep voorwaarts, 35 graden en vol gas. We willen zaterdag voor de donkerte op onze slaapplaats zijn, want wss moeten we ook nog even zoeken. Komen we daar weer team “Alles komt goed” tegen. Ja daar moet op gedronken worden. Zij zitten daar te wachten op vrienden om te overnachten. En zo gebeurd dat wij ook uitgenodigd worden en na een gezellige avond daar in slaap vallen.

Oke, ik stap er misschien wat makkelijk over heen. Nog even over ons laatste autopechdingetje. Natuurlijk klinkt het leuk vol gas door de woestijn, maar onze achteras zit serieus alleen maar vast met wat sjorbanden. Als je remt, wijkt de auto dus uit naar rechts en dat zorgt er voor dat we onderweg erg druk zijn met anticiperen. Voorzichtig vraag ik aan Rick wat er in het ergste geval kan gebeuren, zo halverwege in de woestijn. Let op…. “Nou Dick… We kunnen ingehaald worden door de achteras, op de kop gaan en in brand vliegen.” Nou Rick, zullen we dan maar gewoon vol vertrouwen doorrijden.

Zondag, 16 november.
Dankzij Team “Het komt goed” logeren we bij Wiljo Woodi Oosterom en Demba. Twee mensen die zich vol overgave inzetten voor zieke en dove kinderen. De stichting waaronder zij dit doen heet Stichting Silent Work. Ze heeft onder andere het boek Sterren van Rwanda geschreven en Sluier van Zand I Kleur bekennen. Aandachtig luisteren we naar hun verhalen over Rwanda en hun projecten. En zijn hen dankbaar hoe ze ons hebben geholpen om de auto weer op orde te krijgen en om geld te wisselen.
Zij zijn erg gastvrij en laten ons de stad Nouakchott zien. Het is de vieste stad van de wereld. 78% van de kinderen gaat hier niet naar school. Malaria is ziekte nummer 1 en de watervoorziening is een groot probleem. Wat voor uitdroging en babysterfte zorgt. Er is veel onwetendheid onder de bevolking. De criminaliteit is erg hoog. En het wordt dan ook afgeraden om in je eentje de stad in te gaan. Toch hebben de inwoners een soort trots, hoe vies en stoffig de stad ook is, de vrouwen lopen er nog steeds geweldig mooi en verzorgd bij.

Woodi en Demba praten nog even door over de criminaliteit, want het is namelijk niet diefstal en geweld wat een grote rol speelt, maar het opnieuw aanwakkeren van verschillende groeperingen. Zowel Al Qaida als IS(i)S houden hier kantoor. En discriminatie is duidelijk voelbaar voor Woodi en Demba als blanken. In het verkeer is het voor hen bijvoorbeeld opletten geblazen. Wel een gebaar krijgen dat ze je laten oversteken, om je vervolgens te proberen je plat te rijden, je te laten struikelen of je voor een auto te duwen. Al met al een zooitje waar de angst regeert. Drinkwater is bijvoorbeeld wel aangelegd, maar het vertrouwen in de overheid is dusdanig klein dat de bevolking denkt dat ze het drinkwater vergiftigen. Maar goed het gaat beter en daar putten Woodi en Demba hoop uit. Hoewel er geen zicht op is hoe IS(i)S zich verder gaat ontwikkelen in dit gebied. Mensen met weinig toekomst zijn er erg gevoelig voor en sluiten zich bij groeperingen aan. Dus dat is afwachten… Als het te erg wordt, dan gaan ook Demba en Woodi weg.

PS. ik denk dat ze in Nouakchott zitten, het is nog even wachten op de bevestiging...